Obrona Wybrzeża 1939 r.

Berlin

Dz.U.32.91.765

ROZPORZĄDZENIE PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ z dnia 21 października 1932 r.

Kodeks karny wojskowy. (Dz. U. z dnia 26 października 1932 r.)

Data aktu: 1932.10.21

Data ogłoszenia: 1932.10.26

Wejście w życie: 1933.01.01

Utrata mocy: uchylenie z dniem: 1944.09.30

Na podstawie art. 44 ust. 6 Konstytucji i art. 1 lit. a) ustawy z dnia 17 marca 1932 r. o upoważnieniu Prezydenta Rzeczypospolitej do wydawania rozporządzeń z mocą ustawy (Dz. U. R. P. Nr. 22, poz. 165)

postanawiam co następuje:

CZĘŚĆ OGÓLNA.

Rozdział I.

Przestępstwa wojskowe.

Art. 1. Przestępstwem wojskowem jest czyn zabroniony pod groźbą kary w części szczególnej kodeksu

karnego wojskowego.

Art. 2. Przestępstwa wojskowe, zagrożone karą śmierci lub więzienia powyżej lat pięciu, są zbrodniami

wojskowemi, zagrożone zaś innemi karami zasadniczemi, są występkami wojskowemi.

Rozdział II.

Zakres mocy obowiązującej kodeksu karnego wojskowego.

Art. 3. § 1. Kodeks karny wojskowy ma zastosowanie do żołnierzy w czynnej służbie wojskowej.

§ 2. Do innych osób mają zastosowanie przepisy kodeksu karnego wojskowego w przypadkach prawem

określonych.

Art. 4. Do przestępstw, skierowanych przeciw osobie lub dobru żołnierzy państwa sprzymierzonego, w

czasie pełnienia wspólnej służby, stosuje się, w razie poręczonej wzajemności, również przepisy kodeksu

karnego wojskowego.

Art. 5. Kodeks karny wojskowy ma zastosowanie do przestępstw wojskowych, popełnionych zagranicą,

niezależnie od przepisów obowiązujących w miejscu popełnienia przestępstwa.

Rozdział III.

Zakres mocy obowiązującej kodeksu karnego powszechnego.

Art. 6. § 1. Przepisy części ogólnej kodeksu karnego z 1932 r. mają zastosowanie do przestępstw

wojskowych, oraz do ściganych przed sądami wojskowemi przestępstw pospolitych, ze zmianami zawartemi

w kodeksie karnym wojskowym.

§ 2. Do przestępstw pospolitych, popełnionych przez żołnierzy w czynnej służbie wojskowej, ma

zastosowanie kodeks karny z 1932 r. oraz inne przepisy karne, obowiązujące w stolicy.

Art. 7. Odpowiedzialności karnej za przestępstwa urzędnicze ulega żołnierz, wykonywujący zlecone

czynności w zakresie zarządu wojska lub marynarki wojennej.

Art. 8. Ściganie żołnierza za przestępstwo, przewidziane w art. 204 i 205 kodeksu karnego z 1932 r.,

popełnione względem żołnierza w czynnej służbie wojskowej, następuje z urzędu, bez wniosku

pokrzywdzonego.

Zasady odpowiedzialności.

Art. 9. § 1. Nie podlega karze żołnierz, który dopuszcza się czynu, będącego wykonaniem rozkazu w

sprawach służbowych.

§ 2. Przepis § 1 nie ma zastosowania, jeżeli:

a) przestępstwo wynikło wskutek przekroczenia rozkazu, albo

b) sprawca wiedział o tem, że rozkaz dotyczył czynu, stanowiącego zbrodnię lub występek.

W powyższych przypadkach sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 10. § 1. Nie podlega karze żołnierz, który działa w przypadku ostatecznej potrzeby, w celu

wymuszenia niezbędnego posłuchu dla swego rozkazu, do którego wydania był uprawniony, a w

szczególności, który w braku innych środków do utrzymania niezbędnego posłuchu, zmuszony był użyć broni

przeciw podwładnemu, stawiającemu mu czynny opór.

§ 2. W razie przekroczenia tych granic, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Podżeganie i pomocnictwo.

Art. 11. § 1. Jeżeli przełożony nakłania podwładnego do popełnienia przestępstwa lub podwładnemu do

popełnienia przestępstwa udziela pomocy, to choćby przestępstwa nie usiłowano dokonać, sąd nie może

przełożonego uwolnić od kary.

§ 2. Podżegacza lub pomocnika do przestępstwa wojskowego, choćby przestępstwa nie usiłowano

dokonać, sąd nie może uwolnić od kary.

Kary zasadnicze.

Art. 12. § 1. Zasadniczemi karami za przestępstwa wojskowe są:

a) kara śmierci,

b) więzienie,

c) twierdza,

d) areszt wojskowy.

§ 2. Jeżeli przestępstwo wojskowe popełniono z chęci zysku, sąd obok kary pozbawienia wolności

wymierza grzywnę, chyba że skazanie na grzywnę nie byłoby celowe.

Art. 13. § 1. Kara twierdzy trwa najmniej 2 tygodnie, najwyżej 12 miesięcy.

§ 2. Karę twierdzy wymierza się w tygodniach i miesiącach.

§ 3. Miesiące liczą się według czasu kalendarzowego, tydzień przyjmuje się za 7 dni.

Art. 14. Orzeka się następujące rodzaje aresztu wojskowego:

a) areszt wojskowy zwykły,

b) areszt wojskowy obostrzony.

Art. 15. § 1. Kara aresztu wojskowego trwa najmniej jeden dzień, najwyżej sześć tygodni.

§ 2. Karę aresztu wojskowego wymierza się w dniach i tygodniach. Tydzień przyjmuje się za 7 dni, dzień

za 24 godziny.

Art. 16. Kary aresztu wojskowego obostrzonego nie stosuje się do oficerów w stopniu majora,

równorzędnym lub wyższym.

Art. 17. W razie nieściągalności grzywny lub w razie, gdyby jej ściągnięcie narażało skazanego na ruinę

majątkową, sąd nie zamienia grzywny na wykonywanie pracy, lecz, zamienia grzywnę na areszt lub więzienie,

wedle postanowień zawartych w kodeksie karnym z 1932 r.

Kary dodatkowe.

Art. 18. Prócz kar dodatkowych, przewidzianych w kodeksie karnym z 1932 r., sądy wojskowe stosują

do żołnierzy następujące kary dodatkowe:

a) wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej,

b) degradację,

c) wydalenie z korpusu oficerskiego.

Art. 19. Wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej obejmuje utratę stopnia wojskowego, rozwiązanie

wojskowego stosunku służbowego, utratę orderów, odznaczeń i oznak zaszczytnych, oraz trwałą niezdolność

do powtórnego wstąpienia do wojska i marynarki wojennej.

Art. 20. Degradacja obejmuje utratę posiadanego stopnia wojskowego i powrót do stopnia szeregowca.

Art. 21. Wydalenie z korpusu oficerskiego obejmuje utratę stopnia wojskowego i rozwiązanie

wojskowego stosunku służbowego.

Art. 22. § 1. Wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej sąd orzeka przy karze śmierci i więzienia

dożywotniego, oraz przy karze więzienia powyżej 5 lat.

§ 2. Wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej sąd może orzec przy karze więzienia powyżej 3 lat.

Art. 23. § 1. Degradację starszych szeregowców i podoficerów sąd orzeka:

a) przy orzeczeniu utraty praw publicznych lub obywatelskich praw honorowych, albo zarządzeniu

środka zabezpieczającego, z wyjątkiem przypadków, przewidzianych w art. 79, 80 i 85 kodeksu

karnego z 1932 r.,

b) przy karze pozbawienia wolności powyżej 1 roku,

c) przy karze więzienia za występek popełniony z chęci zysku.

§ 2. W innych przypadkach skazania starszych szeregowców i podoficerów za zbrodnię, albo skazania

za występek wojskowy, albo za występek popełniony z chęci zysku lub innych niskich pobudek, sąd może

orzec degradację.

Art. 24. Przepisów art. 22 § 1 oraz art. 23 § 1 lit. b) nie stosuje się, gdy kara pozbawienia wolności

przekracza czasokresy, przewidziane w tych przepisach, z powodu wymierzenia kary zastępczej.

Art. 25. § 1. Wydalenie z korpusu oficerskiego sąd orzeka w przypadkach, w których co do starszych

szeregowców i podoficerów degradacja jest nakazana.

§ 2. Wydalenie z korpusu oficerskiego sąd może orzec w przypadkach, w których co do starszych

szeregowców i podoficerów degradacja jest dopuszczalna.

Art. 26. § 1. Skazanie przez sąd powszechny żołnierza na karę, wymienioną w art. 22 § 1, pociąga za

sobą z mocy samego prawa wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej.

§ 2. Skazanie przez sąd powszechny żołnierza, posiadającego stopień starszego szeregowca lub

podoficera, na karę, wymienioną w art. 23 § 1 lit. a), c) lub na karę więzienia powyżej 1 roku, pociąga za sobą

z mocy samego prawa degradację.

§ 3. Skazanie przez sąd powszechny żołnierza, posiadającego stopień oficerski, na karę, wymienioną w

art. 23 § 1 lit. a), c) lub na karę więzienia powyżej 1 roku, pociąga za sobą z mocy samego prawa wydalenie z

korpusu oficerskiego.

Wymiar kary.

Art. 27. Prócz przypadków, przewidzianych w kodeksie karnym z 1932 r., sąd może wymierzyć karę

wyższą o połowę od najwyższego ustawowego wymiaru kary, przepisanego za dane przestępstwo, nie

przekraczając jednak ustawowej granicy danego rodzaju kary:

a) przełożonemu, który wspólnie z podwładnym popełnił przestępstwo, albo był podżegaczem lub

pomocnikiem w przestępstwie dokonanem lub usiłowanem przez podwładnego, albo

b) jeżeli popełniono przestępstwo z nadużyciem broni służbowej, uprawnień służbowych lub podczas

pełnienia służby, albo

c) jeżeli przestępstwo popełniono w obecności zbiegowiska publicznego, albo

d) jeżeli przestępstwo przeciwko mieniu popełniono na szkodę przełożonego, towarzysza broni, albo

kwaterodawcy lub jego domowników, albo też jeżeli przestępstwo dotyczyło mienia, dostępnego lub

powierzonego sprawcy z powodu służby lub stosunku służbowego.

Art. 28. § 1. Jeżeli kodeks karny wojskowy daje sądowi możność wyboru między karą więzienia a karą

twierdzy, albo między karą więzienia, karą twierdzy a karą aresztu wojskowego, nie można wymierzyć kary

twierdzy ani aresztu wojskowego, gdy przestępstwo wynikło z niskich pobudek.

§ 2. Jeżeli ustawa daje sądowi możność wyboru między karą pozbawienia wolności a grzywną, nie

można wymierzyć kary grzywny, gdy przestępstwem naruszono wojskowy obowiązek służbowy.

Art. 29. Przy stosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary za przestępstwo wojskowe sąd:

a) nie może zamiast więzienia wymierzyć kary aresztu, wymierza natomiast karę twierdzy lub aresztu

wojskowego,

b) zamiast kary twierdzy wymierza areszt wojskowy.

Art. 30. § 1. Przy wymierzaniu kary łącznej w razie skazania na karę więzienia i twierdzy, wymierza się

łączną karę więzienia, przyczem 2 dni więzienia odpowiadają 3 dniom twierdzy, rok przyjmuje się za 12

miesięcy, miesiąc za 30 dni.

§ 2. W razie skazania na karę aresztu i twierdzy, wymierza się łączną karę aresztu, przyczem 1 dzień

twierdzy odpowiada 1 dniowi aresztu.

§ 3. W razie skazania na karę więzienia i aresztu wojskowego, wymierza się łączną karę więzienia,

przyczem 3 dni aresztu wojskowego zwykłego odpowiada 2 dniom więzienia, 3 dni aresztu wojskowego

obostrzonego odpowiada 4 dniom więzienia.

§ 4. W razie skazania na karę twierdzy i aresztu wojskowego, wymierza się łączną karę twierdzy,

przyczem 1 dzień aresztu wojskowego zwykłego odpowiada 1 dniowi twierdzy, 1 dzień aresztu wojskowego

obostrzonego - 2 dniom twierdzy.

§ 5. W razie skazania na karę aresztu i aresztu wojskowego, wymierza się łączną karę aresztu,

przyczem 1 dzień aresztu wojskowego zwykłego odpowiada 1 dniowi aresztu, 1 dzień aresztu wojskowego

obostrzonego - 2 dniom aresztu.

§ 6. W razie skazania na kary aresztu wojskowego różnego rodzaju, wymierza się łączną karę aresztu

wojskowego obostrzonego, przyczem 1 dzień aresztu wojskowego obostrzonego odpowiada 2 dniom aresztu

wojskowego zwykłego.

Art. 31. Warunkowego zawieszenia wykonania kary nie stosuje się przy karze za przestępstwo

wojskowe, oraz przy karze za przestępstwo pospolite, którem naruszono wojskowy obowiązek służbowy.

Rozdział IV.

Karanie dyscyplinarne.

Art. 32. Zamiast kary zagrożonej, może być wymierzona, z pominięciem postępowania sądowego, kara

dyscyplinarna, przewidziana w wojskowych przepisach dyscyplinarnych:

a) w przypadkach mniejszej wagi - za występki woskowe zagrożone, jako najniższą karą, aresztem

wojskowym i za występki pospolite zagrożone, jako najniższą karą - zależnie od wyboru sądu -

aresztem do lat 2 lub grzywną, albo zagrożone karą aresztu nie wyższą niż 6 miesięcy, albo też

grzywną,

b) za wykroczenia, które prócz kary zasadniczej nie są zagrożone karą dodatkową.

Rozdział V.

Wyjaśnienie wyrażeń ustawowych.

Art. 33. § 1. Osoby obowiązane do służby pomocniczej, wojskowej służby kolejowej, służby wojskowej w

pocztach, radjotelegrafach, telegrafach i telefonach wojskowych, wojskowej służby drogowej lub wojskowej

służby żeglugi śródlądowej, uważa się za obowiązanych do służby wojskowej, a osoby spełniające powyższy

obowiązek - za żołnierzy w czynnej służbie wojskowej.

§ 2. Za żołnierzy w czynnej służbie wojskowej uważa się również żołnierzy w stanie nieczynnym.

§ 3. Oficerów kontraktowych i oficerów czasu wojny uważa się za żołnierzy w czynnej służbie wojskowej.

§ 4. Za żołnierzy uważa się, prócz żołnierzy w czynnej służbie wojskowej, osoby stanu urlopowanych,

oraz wojskowych w stanie spoczynku.

§ 5. Przestępstwo jest wówczas popełnione wobec zebranych żołnierzy, gdy prócz przełożonego i

sprawcy, obecnych było przynajmniej trzech żołnierzy w czynnej służbie wojskowej.

§ 6. Przestępstwo jest wówczas popełnione pod bronią, gdy sprawca jest uzbrojony w celu pełnienia

służby.

§ 7. Za popełniony w czasie wojny uważa się czyn, popełniony:

a) w czasie pozostawania wojska lub marynarki wojennej w stanie mobilizacji ogólnej lub częściowej, -

przyczem, w razie mobilizacji częściowej, za popełniony w czasie wojny uważa się czyn żołnierza,

pełniącego służbę w jednostce objętej mobilizacją lub powołanego do służby w takiej jednostce, albo

b) na obszarze, na którym wprowadzony został stan wojenny, przez czas trwania tego stanu, albo

c) w czasie należenia do stanu faktycznego jednostki wojskowej, której podczas działania przestępnego,

określonego w art. 64 lub podczas przedsięwzięcia wojennego dowodzący oficer służbowo ogłosił, że

będą do niej stosowane przepisy o przestępstwach, popełnionych w czasie wojny, albo

d) przez jeńców wojennych, którym przełożony nad nimi w miejscu ich pobytu oficer służbowo ogłosił, że

będą do nich stosowane przepisy o przestępstwach, popełnionych w czasie wojny.

§ 8. W obliczu nieprzyjaciela znajduje się jednostka wojskowa lub statek powietrzny od chwili spotkania

się lub gotowości do spotkania się z nieprzyjacielem.

§ 9. Za wartę wojskową uważa się każdego żołnierza, przeznaczonego do służby wartowniczej lub

wojskowej służby bezpieczeństwa, w czasie, gdy tę służbę pełni.

§ 10. Okręt jest to każdy statek należący do marynarki wojennej, na którym znajduje się dowódca

wojskowy i załoga.

§ 11. Marynarka wojenna i flota odpowiada pojęciu wojska, okręt - jednostce wojskowej.

CZĘŚĆ SZCZEGÓLNA.

Rozdział VI.

Przestępstwa przeciwko obowiązkowi wierności żołnierskiej.

Art. 34. Żołnierz, który przechodzi do nieprzyjaciela,

podlega karze śmierci.

Art. 35. Dowódca miejsca umocnionego, który oddaje je nieprzyjacielowi, nie wyczerpawszy przedtem

wszystkich środków obrony,

podlega karze śmierci.

Art. 36. Dowódca, który oddaje nieprzyjacielowi okręt, statek powietrzny lub ich załogę, nie uczyniwszy

przedtem wszystkiego, czego w celu uniknięcia oddania obowiązek od niego wymaga,

podlega karze śmierci.

Art. 37. § 1. Dowódca, który nie wyczerpawszy stojących do jego rozporządzenia środków obrony,

powierzone mu stanowisko opuszcza lub oddaje nieprzyjacielowi, albo który poddaje się i spowoduje tem

złożenie broni przez podwładne mu wojska, nie uczyniwszy przedtem wszystkiego, czego obowiązek od niego

wymaga,

podlega karze śmierci.

§ 2. W przypadkach mniejszej wagi sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 38. Żołnierz, który w czasie wojny narusza obowiązek służbowy i tem spowoduje, że

przedsięwzięcia nieprzyjacielskie doznały poparcia, albo że dla przedsięwzięć siły zbrojnej polskiej lub

sprzymierzonej powstało niebezpieczeństwo lub szkoda,

podlega karze więzienia do lat 10.

Art. 39. Żołnierz, który z tchórzostwa ucieka z pola walki oraz pobudza do ucieczki towarzyszy broni,

podlega karze śmierci.

Art. 40. § 1. Żołnierz, który z tchórzostwa - w walce, w czasie wymarszu do walki lub w odwrocie skrycie

pozostaje poza swą jednostką, ucieka, porzuca broń służbową lub inny przedmiot potrzebny do walki, albo

czyni je niezdatnemi do użycia,

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 5, lub dożywotnio, albo karze śmierci.

§ 2. W przypadkach mniejszej wagi sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 41. § 1. Żołnierz, który z tchórzostwa w obliczu nieprzyjaciela udaje rannego lub cierpiącego, albo

wprawia się w stan, czyniący go niezdolnym do pełnienia służby i przez to uchyla się od walki lub od innej

czynności służbowej, połączonej z niebezpieczeństwem,

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 5 lub dożywotnio, albo karze śmierci.

§ 2. W przypadkach mniejszej wagi sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 42. Jeżeli sprawca po spełnieniu przestępstwa, określonego w art. 40 lub 41, złoży wybitne dowody

odwagi, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet od kary uwolnić.

Rozdział VII.

Przestępstwa przeciwko obowiązkowi wojskowemu.

Art. 43. § 1. Żołnierz, który wbrew swemu obowiązkowi wojskowemu opuszcza swą jednostkę lub swe

stanowisko służbowe, albo poza niemi pozostaje,

podlega karze więzienia do lat 2 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 2. Jeżeli tego przestępstwa dopuszczono się w czasie wojny, sprawca

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 44. § 1. Żołnierz, który nie zamelduje się natychmiast po powrocie z niewoli w jednej z jednostek,

podlega karze więzienia do lat 2 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 2. Tej samej karze podlega żołnierz, pełniący służbę w marynarce wojennej, który rozłączywszy się

poza obrębem wód ojczystych z okrętem, nie stawi się natychmiast na ten lub inny polski okręt, albo w

najbliższym konsulacie polskim.

§ 3. Jeżeli przestępstwa, określonego w § 1 lub 2 dopuszczono się w czasie wojny, sprawca

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 45. § 1. Kto, będąc obowiązany do służby wojskowej, nie czyni zadość powołaniu lub publicznemu

wezwaniu do tej służby w terminie oznaczonym,

podlega karze więzienia do lat 2 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 2. Jeżeli tego przestępstwa dopuszczono się w czasie wojny, sprawca

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 3. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,

podlega karze twierdzy do 6 miesięcy lub aresztu wojskowego.

Art. 46. § 1. Kto dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 43 § 1, 44 § 1, 2 lub 45 § 1 w celu

trwałego uchylenia się od obowiązku wojskowego, albo jeżeli nieobecność w jednostce trwała dłużej niż 6

miesięcy,

podlega karze więzienia do lat 10.

§ 2. Jeżeli tego przestępstwa dopuszczono się w czasie wojny, sprawca

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od 1 roku.

Art. 47. § 1. Jeżeli dwie lub więcej osób zmawia się i wspólnie dopuszcza się przestępstwa, określonego

w art. 46 § 1, każda z nich

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od 1 roku.

§ 2. Jeżeli tego przestępstwa dopuszczono się w czasie wojny, każdy ze sprawców

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 3 lub dożywotnio, albo karze śmierci.

Art. 48. Żołnierz, który dopuszcza się przestępstwa, określonego w art. 46 lub 47, w obliczu

nieprzyjaciela,

podlega karze śmierci.

Art. 49. Jeżeli sprawca przestępstwa, określonego w art. 46, 47 lub 48, dobrowolnie powrócił, a

nieobecność jego trwała nie dłużej niż 6 tygodni, w czasie wojny nie dłużej niż 7 dni, sąd może zastosować

nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 50. Żołnierz, który mając wiarogodną wiadomość o zamiarze popełnienia przestępstwa,

określonego w art. 46, 47 lub 48, w czasie, kiedy udaremnienie jego było jeszcze możliwe, zaniecha o tem

donieść władzy wojskowej, a przestępstwo zostało popełnione,

podlega karze więzienia do 1 roku lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 51. § 1. Żołnierz, który powoduje lub dopuszcza, by kto inny spowodował u niego uszkodzenie ciała

lub rozstrój zdrowia, czyniący go zupełnie lub częściowo niezdolnym do spełniania obowiązku wojskowego,

podlega karze więzienia do lat 10.

§ 2. Jeżeli tego przestępstwa dopuszczono się w czasie wojny, sprawca

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 3 lub dożywotnio, albo karze śmierci.

Art. 52. § 1. Żołnierz, który w celu zupełnego lub częściowego uchylenia się od obowiązku wojskowego

użyje środka, obliczonego na wprowadzenie w błąd,

podlega karze więzienia do lat 5.

§ 2. Jeżeli tego przestępstwa dopuszczono się w czasie wojny, sprawca

podlega karze więzienia do lat 10.

Rozdział VIII.

Przestępstwa przeciwko karności.

Art. 53. § 1. Żołnierz, który podczas lub z powodu pełnienia obowiązków służbowych przez

przełożonego, narusza należną mu cześć przez głośne uskarżanie się lub w inny sposób,

podlega karze twierdzy do 6 miesięcy lub aresztu wojskowego.

§ 2. Jeżeli tego przestępstwa dopuszczono się pod bronią lub wobec zebranych żołnierzy, albo

zapomocą pogróżek, sprawca

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 54. § 1. Żołnierz, który znieważa przełożonego lub starszego w stopniu służbowym podczas lub z

powodu pełnienia przez nich obowiązków służbowych,

podlega karze więzienia do lat 5 lub twierdzy.

§ 2. W innych przypadkach obrazy lub zniesławienia przełożonego lub starszego w stopniu służbowym,

sprawca

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 3. Zniesławienie w przypadku § 2 jest niekaralne, jeżeli zarzut był prawdziwy, a podniesiony został w

obronie uzasadnionego interesu publicznego lub prywatnego, własnego lub cudzego. Dowód prawdy jest

jednak niedopuszczalny, jeżeli zarzut uczyniony został publicznie, a dotyczył życia prywatnego lub

rodzinnego.

§ 4. Za obrazę uważa się poniżanie godności osobistej przełożonego lub starszego w stopniu

służbowym w jego obecności albo w obecności innej osoby, albo też w taki sposób, że obraza może do niego

dotrzeć.

Art. 55. § 1. Żołnierz, który czynnie targnie się na przełożonego, podlega karze więzienia do lat 10.

§ 2. Jeżeli tego przestępstwa dopuszczono się w służbie, wobec zebranych żołnierzy lub pod bronią,

albo z bronią lub innem niebezpiecznem narzędziem, albo też jeżeli z tego przestępstwa wynikło uszkodzenie

ciała lub rozstrój zdrowia przełożonego, sprawca

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 2.

§ 3. Jeżeli przestępstwa, określonego w § 1, dopuszczono się w obliczu nieprzyjaciela w

okolicznościach, w § 2 podanych, albo jeżeli z czynnego targnięcia na przełożonego wynikła jego śmierć,

sprawca

podlega karze więzien

§ 3. Jeżeli przestępstwa, określonego w § 1 lub 2, dopuszczono się w czasie wojny, sprawca

podlega karze więzienia do lat 10.

Art. 61. Jeżeli przestępstwo, określone w art. 54 § 1, 55, 56, 59, 60, zostało popełnione w rozdrażnieniu,

a było bezpośrednio wywołane zachowaniem się przełożonego niezgodnem z przepisami lub przekroczeniem

przez niego władzy służbowej, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 62. § 1. Jeżeli dwu lub więcej żołnierzy zmawia się do wspólnego popełnienia przestępstwa,

określonego w art. 55, 59, 60, każdy z nich podlega karze wedle przepisu, odnoszącego się do czynu,

którego spełnienia zmowa dotyczy.

§ 2. Nie podlega karze, kto wziąwszy udział w tem przestępstwie, doniesie o niem władzy wojskowej,

gdy ta nie ma jeszcze o przestępstwie wiadomości i gdy zamierzonemu czynowi można jeszcze zapobiec. Z

bezkarności nie korzysta, kto doprowadził do przestępstwa.

Art. 63. Żołnierz, który otrzyma wiarogodną wiadomość o przestępstwie, określonem w art. 62, w czasie,

gdy można jeszcze zapobiec zamierzonemu czynowi i zaniecha donieść o nim w porę władzy wojskowej,

podlega karze więzienia da lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 64. § 1. Jeżeli dwu lub więcej żołnierzy skupia się i wspólnemi siłami dopuszcza się przestępstwa,

określonego w art. 55, 59, 60, każdy z nich

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 3,

§ 2. Jeżeli tego przestępstwa dopuszczono się w czasie wojny, przywódcy oraz podżegacze, tudzież

każdy ze sprawców, który dopuścił się czynnej napaści na przełożonego,

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 5 lub dożywotnio, albo karze śmierci.

§ 3. Jeżeli tego przestępstwa dopuszczono się w obliczu nieprzyjaciela, każdy ze sprawców

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 10 lub dożywotnio, albo karze śmierci.

Art. 65. § 1. Żołnierz, który biorąc udział w przestępstwie, określonem w art. 64, powraca do

posłuszeństwa, a nie doszło do czynnej napaści na przełożonego, jeżeli nie jest podżegaczem lub przywódcą,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 2. Jeżeli wszyscy biorący udział w przestępstwie, określonem w art. 64, powrócą do posłuszeństwa, a

nie doszło do czynnej napaści na przełożonego, sąd może do podżegacza lub przywódcy zastosować

nadzwyczajne złagodzenie kary.

Art. 66. Narówni z przywódcą podlega karze biorący udział w przestępstwie, określonem w art. 64, który:

1) osobiście wezwany przez przełożonego do posłuszeństwa, odmówi go wyraźnie słowem lub

czynem, albo

2) popiera przestępstwo zapomocą nadużycia haseł lub sygnałów wojskowych, albo

3) posiada najwyższy stopień służbowy wśród biorących udział w tem przestępstwie.

Art. 67. § 1. Żołnierz, który wywołuje wśród innych żołnierzy niezadowolenie ze służby,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 2. Jeżeli tego przestępstwa dopuszczono się w czasie wojny, sprawca

podlega karze więzienia do lat 5 lub twierdzy.

Art. 68. § 1. Żołnierz, który urządza zebrania żołnierzy dla narady nad sprawami lub instytucjami

wojskowemi, albo który zbiera podpisy w celu wspólnego przedstawienia lub zażalenia odnośnie do tychże

spraw lub instytucyj,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 2. Żołnierz, który bierze udział w takiem zebraniu, przedstawieniu lub zażaleniu,

podlega karze twierdzy lub aresztu wojskowego.

Art. 69. Żołnierz, który na pytanie przełożonego w sprawach służbowych odpowie nieprawdę,

podlega karze aresztu wojskowego.

Art. 70. Żołnierz, który dopuszcza się przestępstwa, określonego w art. 54 § 1, 55, 59 lub 60, względem

warty wojskowej,

podlega karze takiej, jak za czyn, spełniony przeciw przełożonemu.

Art. 71. Karom, przewidzianym w rozdziale niniejszym, podlegają również żołnierze, nie wymienieni w

art. 3 § 1, jeżeli dopuszczą się przestępstwa, określonego w tym rozdziale, w stosunku służbowym z

przełożonym lub w mundurze wojskowym.

Rozdział IX.

Przekroczenia władzy.

Art. 72. Żołnierz, który używa władzy służbowej w stosunku do podwładnego do rozkazów lub żądań,

niepozostających w żadnym związku ze służbą lub dla celów prywatnych, albo który żąda od podwładnego

podarunków, pożycza od niego bez uprzedniej wiedzy wspólnego przełożonego pieniądze lub przyjmuje

podarunki, albo też skłania podwładnego za pomocą swego stanowiska służbowego do zobowiązań dlań

niekorzystnych lub mogących wywierać wpływ szkodliwy na wzajemny stosunek służbowy,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 73. Żołnierz, który powstrzymuje podwładnego od wniesienia lub popierania zażalenia, albo

udaremnia przepisowo wniesione zażalenie, które ma on obowiązek dalej przedstawić lub zbadać,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 74. Żołnierz, który przekracza swój zakres prawa karania, albo wymierza niezasłużone lub

niedozwolone kary,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy.

Art. 75. Żołnierz, który bez upoważnienia podejmuje czynność, którą można podjąć tylko z mocy prawa

rozkazywania lub karania,

podlega karze twierdzy lub aresztu wojskowego.

Art. 76. Żołnierz, który obraża godność osobistą podwładnego lub młodszego w stopniu służbowym,

albo obchodzi się z nim niezgodnie z przepisami,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 77. § 1. Żołnierz, który zniesławia podwładnego lub młodszego w stopniu służbowym, jeżeli zarzut

był nieprawdziwy lub dotyczył okoliczności życia prywatnego lub rodzinnego,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 2. Niema przestępstwa, jeżeli czyn polega na ujawnieniu okoliczności życia prywatnego lub rodzinnego

w interesie służby wojskowej.

Art. 78. § 1. Żołnierz, który uderza podwładnego lub młodszego w stopniu służbowym, albo w inny

sposób narusza jego nietykalność cielesną,

podlega skarze więzienia do lat 3 lub twierdzy.

§ 2. Jeżeli przestępstwo polega na znęcaniu się nad podwładnym, sprawca

podlega karze więzienia do lat 5 lub twierdzy.

§ 3. Jeżeli z przestępstwa, określonego w § 1, wynikło uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć

podwładnego, sprawca

podlega karze twierdzy na czas nie krótszy od miesięcy 3 lub więzienia.

Art. 79. Jeżeli warta wojskowa dopuszcza się przestępstwa, określonego w art. 72, 73, 75 - 78,

podlega karze takiej, jakiejby uległ przełożony za spełnienie tego czynu.

Art. 80. Karom, przewidzianym w art. 73, 75-78, podlegają również żołnierze, nie wymienieni w art. 3 §

1, jeżeli dopuszczą się przestępstwa, określonego w tych artykułach, w mundurze wojskowym, w

przypadkach, w których przysługują im prawa przełożonego.

Rozdział X.

Przestępstwa przeciw szczególnym obowiązkom służbowym.

Art. 81. § 1. Żołnierz, który jako dowódca warty wojskowej lub jednostki przeznaczonej do wykonywania

pewnego zlecenia, albo jako rozprowadzający lub wartownik wprawia się w stan, czyniący go niezdolnym do

pełnienia służby, albo stanowisko lub posterunek opuści, albo wogóle postępuje wbrew danym mu przepisom

o tej służbie,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 2. Jeżeli z tego przestępstwa wynikła znaczna szkoda lub niebezpieczeństwo takiej szkody, sprawca

podlega karze więzienia do lat 10.

§ 3. Jeżeli przestępstwa, określonego w § 1, dopuszczona się w obliczu nieprzyjaciela, a z przestępstwa

wynikła znaczna szkoda lub niebezpieczeństwo takiej szkody, sprawca

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 5, dożywotnio lub karze śmierci.

Art. 82. § 1. Żołnierz, który jako dowódca warty wojskowej lub jednostki, przeznaczonej do wykonywania

pewnego zlecenia, albo jako wartownik dopuszcza do spełnienia przestępstwa, któremu mógł i był służbowo

obowiązany przeszkodzić,

podlega takiej karze, jak gdyby sam spełnił to przestępstwo.

§ 2. Jeżeli za takie przestępstwo sąd miałby wymierzyć karę aresztu, albo karę grzywny, wówczas

stosuje zamiast aresztu powyżej 1 roku więzienie w takim samym wymiarze, zamiast innej kary aresztu lub

grzywny - karę twierdzy lub aresztu wojskowego. Niezależnie od tej kary, w warunkach art. 12 § 2, wymierza

sąd również grzywnę.

Art. 83. Żołnierz, który za czyn stanowiący naruszenie obowiązku służbowego albo w związku z

pełnieniem obowiązku służbowego przyjmuje dla siebie lub innej osoby korzyść majątkową lub osobistą lub

ich obietnicę, albo też takiej korzyści żąda,

podlega karze więzienia do lat 10.

Art. 84. § 1. Żołnierz, który dopuszcza do ucieczki aresztowanego, powierzonego jego dozorowi,

konwojowi lub straży lub uwolnienie aresztowanego uskutecznia,

podlega karze więzienia do lat 5 lub twierdzy.

§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,

podlega karze twierdzy lub aresztu wojskowego.

Art. 85. § 1. Żołnierz, który wbrew swemu obowiązkowi nie dokona aresztowania,

podlega karze więzienia do lat 5 lub twierdzy.

§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,

podlega karze twierdzy lub aresztu wojskowego.

Art. 86. Żołnierz, który wystawia nieprawdziwe poświadczenie służbowe, albo zdaje niezgodne z prawdą

raporty, meldunki lub sprawozdania służbowe, albo je dalej przedkłada,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 87. Żołnierz, który narusza obowiązek służbowy z obawy przed osobistem niebezpieczeństwem,

podlega karze więzienia do lat 2 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 88. Żołnierz, który narusza obowiązek dozoru nad podwładnymi,

podlega karze twierdzy lub aresztu wojskowego.

Art. 89. Żołnierz, który zaniecha obowiązkowego doniesienia lub ścigania przestępstw swoich

podwładnych,

podlega karze twierdzy lub aresztu wojskowego.

Art. 90. Żołnierz, który lekkomyślnie lub przez niedbalstwo w pełnieniu służby powoduje znaczne

uszkodzenie okrętu, statku powietrznego, albo innego przedmiotu służbowego lub ich przynależności,

podlega karze więzienia do lat 2 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 91. Żołnierz, który porzuca przedmiot służbowy powierzony mu do użytku służbowego,

podlega karze twierdzy do 6 miesięcy lub aresztu wojskowego.

Rozdział XI.

Przestępstwa przeciwko porządkowi wojskowemu.

Art. 92. Żołnierz, który opuszcza wartę lub swe miejsce przy jednostce, przeznaczonej do wykonania

pewnego zlecenia,

podlega karze twierdzy lub aresztu wojskowego.

Art. 93. § 1. Żołnierz, który przez nieostrożne obchodzenie się ze służbową bronią lub amunicją

uszkadza człowieka na ciele,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 2. Jeżeli z tego przestępstwa wynikła śmierć człowieka, sprawca

podlega karze więzienia do lat 5.

Art. 94. Żołnierz, który używa broni służbowej wbrew przepisom zezwalającym na użycie broni

służbowej,

podlega karze więzienia do lat 2 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 95. Żołnierz, który zawiera małżeństwo bez wymaganego zezwolenia władzy wojskowej,

podlega karze twierdzy do 6 miesięcy lub aresztu wojskowego.

Art. 96. Żołnierz, który w służbie lub po wyznaczeniu do służby wprawia się w stan, czyniący go

niezdolnym do pełnienia obowiązków służbowych,

podlega karze więzienia do lat 2 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 97. § 1. Żołnierz, który wnosi zażalenie, oparte na nieprawdziwych twierdzeniach,

podlega karze więzienia do lat 2 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,

podlega karze aresztu wojskowego.

Art. 98. Żołnierz aresztowany, który się sam uwalnia,

podlega karze więzienia do lat 2 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 99. Oficer, odbywający karę aresztu wojskowego zwykłego lub karę dyscyplinarną aresztu

domowego, który nie stosuje się do przepisanego sposobu odbywania tego aresztu,

podlega karze więzienia do lat 2 lub twierdzy.

Rozdział XII.

Przestępstwa w polu przeciwko ludności i mieniu.

Art. 100. § 1. Żołnierz, który w polu, bez pozwolenia zabiera jako zdobycz rzeczy, ulegające prawu

zdobyczy,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

§ 2. Tej samej karze podlega żołnierz, który przywłaszcza sobie zdobycz prawnie zabraną.

Art. 101. § 1. Żołnierz, który w polu, korzystając z popłochu wojennego lub nadużywając swej przewagi

wojskowej, z. chęci zysku:

a) zabiera lub wymusza rzeczy należące do ludności, albo

b) nakłada kontrybucję wojenną lub przymusowe świadczenia, albo

c) przekracza miarę poruczonych mu rekwizycyj,

podlega karze więzienia do lat 10.

§ 2. Jeżeli przestępstwa tego dopuszczono się przez użycie przemocy lub groźby natychmiastowego

gwałtu, sprawca

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od 1 roku.

§ 3. Niema przestępstwa, jeżeli przywłaszczenie obejmuje tylko środki żywnościowe i lecznicze,

przedmioty, służące do ubrania, środki opałowe, furażowe lub przewozowe i jeżeli odpowiada ono istniejącej

potrzebie.

Art. 102. Żołnierz, który w polu złośliwie lub swawolnie pustoszy lub niszczy cudze mienie,

podlega karze więzienia do lat 3 lub twierdzy, albo karze aresztu wojskowego.

Art. 103. Żołnierz, który na placu boju ograbia zwłoki poległych żołnierzy polskich lub sprzymierzonych,

albo który w polu - odbiera lub wymusza jakikolwiek przedmiot od chorego lub rannego żołnierza, albo od

jeńca wojennego powierzonego jego straży,

podlega karze więzienia.

Art. 104. § 1. Żołnierz, który w polu, odłączywszy się od swej jednostki uciska ludność,

podlega karze więzienia do lat 5.

§ 2. Jeżeli tego przestępstwa dopuściło się dwu lub więcej żołnierzy, którzy zmówili się w celu ciągłego

uciskania ludności, każdy z nich

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od 1 roku.

Rozdział XIII.

Przestępstwa wartowników cywilnych.

Art. 105. Karom, przewidzianym w art. 81, 82, 92, podlega również ten, kto pełniąc na zasadzie

stosunku służbowego lub umownego czynności wartownicze w poszczególnych działach administracji

wojskowej lub w wojskowych przedsiębiorstwach skomercjalizowanych, dopuszcza się, w czasie trwania

takiego stosunku, działania, określonego w powyższych artykułach.

Rozdział XIV.

Przestępstwa jeńców wojennych.

Art. 106. Jeniec wojenny, który ucieka, łamiąc słowo honoru, albo pozostawiony na wolności na słowa

honoru pod oznaczonemi warunkami, nie dotrzymuje ich,

podlega karze więzienia.

Art. 107. Jeniec wojenny, zwolniony na słowo honoru i znowu wzięty przez wojska polskie lub

sprzymierzone do niewoli na polu walki,

podlega karze śmierci.

Art. 108. Karom, przewidzianym w rozdziale VIII, podlegają jeńcy wojenni, jeżeli dopuszczą się działania,

określonego w tym rozdziale, w czasie pozostawania pod nadzorem wojskowym.

Art. 109. § 1. Do jeńców wojennych nie stosuje się kar dodatkowych wymienionych w art. 18.

§ 2. Rodzaje kary aresztu wojskowego stosuje się do jeńców wojennych uwzględniając ich stopnie wojskowe.

Rozdział XV.

Przepisy końcowe.

Art. 110. Wykonanie kodeksu karnego wojskowego porucza się Ministrowi Spraw Wojskowych.

Art. 111. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1933 r. równocześnie z
przepisami wprowadzającymi kodeks karny wojskowy.